Moja przygoda z High On Fire to zdecydowanie nie miłość od pierwszego wejrzenia. O zespole wiem od ładnych paru lat, miałem już kilka podejść do jego specyficznej twórczości, nigdy nie wychodziło. No ale co zrobić jak nadarza się okazja? Tym oto sposobem w moje łapki wpadł „Snakes For The Divine” w bardzo atrakcyjnej cenie. Był to zakup na zasadzie: „jeśli znów nie będzie chemii to krążek pójdzie w świat”. Ale jak ma nie być chemii skoro na krążku znajduje się utwór „Ghost Neck”, który potrafi nieziemsko sponiewierać słuchacza. Już początkowe 50 sekund w postaci wprowadzenia intryguje. Perkusyjna kanonada plus do tego pokręcona gitara. Dalej jest jeszcze ciekawiej bo zespół wsiada do drogowego walca z funkcją nitro;) Wiele osób pewnie uzna, że nie ma czym się podniecać. Utwór jest prosty, wręcz prymitywny. Ale na tym właśnie polega jego urok – w tej odsłonie High On Fire niszczy, miażdży i chyba o to chodzi w tej muzyce, nie? Czytaj dalej High On Fire – Snakes For The Divine
Archiwa tagu: sludge
Mastodon – Once More 'Round The Sun
Recenzję najnowszego dziecka Mastodona rozpocznę dość nietypowo – Once More 'Round The Sun ma dwie podstawowe wady. Po pierwsze nie jest to Mastodon z pierwszych płyt… Jeśli liczycie na powtórkę z Remission czy też Leviathana to poczujecie duży zawód. Ale jeśli uda wam się odciąć od przeszłości ekipy z Atlanty to sytuacja może się diametralnie odmienić. Gorzej z drugą wadą – damskimi chórkami w „Aunt Lisa”. Chyba łatwiej byłoby zrozumieć o co chodzi w polskiej polityce niż rozgryźć po jaką cholerę zespół zdecydował się na wstawianie „tego czegoś”. No ale o gustach podobno się nie dyskutuje – innym ten zabieg może się spodobać;) Oprócz wad Once More 'Round The Sun ma również zalety! Największą jest zdecydowanie „Chimes At Midnight” – chyba najlepsza rzecz jaką udało im się stworzyć od czasu utworów z Blood Mountain. Początkowe intro kojarzące się z rockiem progresywnym lekko po połowie minuty grania zostaje w brutalny sposób przerwane przez niespokojny riff i galopujące tempo. Czytaj dalej Mastodon – Once More 'Round The Sun
Black Tusk – Tend No Wounds
Nigdy nie lubiłem EPek. Ni to pełnoprawny album, ni to singiel, za którymi swoją drogą również nie przepadam;) Muzyka powinna zmuszać człowieka do dłuższego zatrzymania i pochylenia się nad nią. A tego nie da się zrobić w 15-20 minut. Mówi się, że apetyt rośnie w miarę jedzenia, zazwyczaj przy EP słuchacz nie zdąży jeszcze dobrze się rozkręcić a krążek już się kończy. Tend No Wounds jest tego idealnym przykładem. Wydawnictwo ma niecałe 23 minuty, które podzielono między 6 utworów. Niby nie jest źle ale…. Krążkowi czegoś brakuje. Polotu? Finezji? TNW słucha się całkiem dobrze ale po tych 23 minutach tak na prawdę niewiele pozostaje w głowie i nie ma wielkiego parcia na kolejne odpalenie płyty. Czytaj dalej Black Tusk – Tend No Wounds
Black Tusk – Passage Through Purgatory
„Ani to ambitne, ani nowatorskie ale jak nieziemsko kopie” – mniej więcej takie stwierdzenie dotyczące tego albumu znalazłem jakiś czas temu w internecie. W sumie tymi słowami mogłaby się zaczynać i jednocześnie kończyć recenzja tego krążka. Faktycznie – debiutanckie wydawnictwo ekipy Black Tusk nie powala oryginalnością ale tę wadę w pełni rekompensuje dawka energii tutaj zawarta – porównywalna do tego co zespół zaprezentował na Taste The Sin. Podana jest ona jednak w troszkę innej postaci – brzmienie jest mniej stonerowe niż na następcy Passage Through Purgatory. Wcale nie przeszkadza to w miłym spędzeniu niecałych 35 minut z tym albumem. Spośród wielu energetycznych pocisków tutaj zawartych najbardziej wyróżnia się „Falling Down” ze świetnymi zmianami tempa i wieloma wątkami. Momentami kawałek ten pędzi niczym Pendolino po polskich torach. Albo lepiej TGV po francuskich;) A takich energetycznych piguł jest tutaj więcej. Czytaj dalej Black Tusk – Passage Through Purgatory
Blindead – Devouring Weakness
Osoba postronna, której puściłoby się debiutancki i ostatni album Blindead, miałaby zapewne problemy z identyfikacją, że to ten sam zespół. Devouring Weakness i Absence dzieli 7 lat i przepaść muzyczna. Ale w żadnym wypadku nie jest to przepaść jakościowa tylko gatunkowa. Krążek z 2013 roku można podciągnąć pod granie progresywne, debiut z 2006 roku to natomiast rasowy sludge/post metal. I to w tej cięższej odsłonie. W kolekcji swojej posiadam kilkadziesiąt krążków z obu gatunków i ciężko mi przyrównać Dovouring Weakness do któregokolwiek z nich. Ani to czysty Neurosis ani Isis, Cult Of Luna też nie bardzo. Nawiązania do filarów gatunku czuć ale trudno mówić tu o kopiowaniu. A o czym to świadczy? Otóż o tym, że już na debiucie (czerpiąc inspirację m.in. od powyżej wymienionych) ekipa Blindead wypracowała swój własny styl Czytaj dalej Blindead – Devouring Weakness
Obscure Sphinx – Void Mother
Dawno żaden nowo poznany przeze mnie zespół nie zrobił na mnie takiego wrażenia jak ekipa Obscure Sphinx. A wszystko zaczęło się bardzo niepozornie – od okładki: z jednej strony odpychającej, przerażającej ale z drugiej intrygującej i niesamowicie przyciągającej uwagę. Cover ten pojawił się przy recenzji wychwalającej Void Mother pod niebiosa. Zacząłem drążyć – okazało się, że nie jest to odosobniona opinia tylko grono zachwyconych było dość pokaźne. Po przesłuchaniu 2 utworów w internecie kupiłem krążek praktycznie w ciemno. Po pierwszym odsłuchu dołączyłem do tego grona. Void Mother to drugie wydawnictwo warszawskiego zespołu, który został założony zasadniczo dość niedawno bo w 2008 roku. Ich pierwszy album dużego zamieszania na scenie nie narobił ale jego następca ma na to wielkie szanse. A dlaczego? A to dlatego, że Void Mother to jeden Czytaj dalej Obscure Sphinx – Void Mother
Minsk – With Echoes In The Movement Of Stone
Minsk to jeden z wielu zespołów, na które natrafiłem drążąc. Szukając czegoś nowego przekopywałem zasoby Sputnik Music. Tak wpadłem na Intronaut, Callisto i jeszcze kilka innych grup. Przy którejś z nich jako podobne granie zasugerowało mi właśnie Minsk. Z początku zaintrygowała mnie nazwa. Tak właśnie – wzięła się od tego z czym nam się ewidentnie kojarzy;) Gdyby nazywali się inaczej to pewnie bym odpuścił bo akurat był to czas z dużą kumulacją nowego grania. Ale na szczęście coś mnie tknęło i odpaliłem losowy utwór na YT. Niecały tydzień później ich najnowszy album (z 2009 roku) stał już u mnie na półce. Dlaczego akurat With Echoes In The Movement Of Stone? A to z takiego powodu, że jest to album najłatwiej dostępny i najtańszy. Zatem co takiego ciekawego gra ekipa z Peorii, Illinois, USA? Osobiście określiłbym to jako połączenie muzyki progresywnej ze sludge i post metalem. Czytaj dalej Minsk – With Echoes In The Movement Of Stone
Intronaut – Valley Of Smoke
Na pudełku od Valley Of Smoke umieszczono nalepkę z następującym tekstem: „For fans of Mastodon and Baroness”. Co ciekawe ekipa Intronaut zadebiutowała pełnoprawnym albumem rok wcześniej niż Baroness i ma na koncie jeden album więcej. Mastodon ze swoimi 5 krążkami i debiutem w 2002 roku jest tutaj poza zasięgiem. Wracamy do naklejki: faktycznie Intronaut nie zdobył takiej popularności jak pozostałe dwie ekipy ale jedno jest pewne: ani Baroness ani tym bardziej Mastodon nigdy nie stworzyły podobnej, fantastycznej atmosfery jaka panuje chociażby właśnie na Valley Of Smoke. W tym aspekcie Intronaut jest poza zasięgiem. Wykręcony/pokręcony klimat kojarzący się ze światem zaprezentowanym na okładce jest nie do podrobienia. Sielankowy nastrój, idealny do niczym nieskrępowanego lenistwa przeplata się tutaj z momentami podnoszącymi ciśnienie. Czytaj dalej Intronaut – Valley Of Smoke
Pelican – Australasia
Australazja – obszar w którego skład wchodzi Australia, Nowa Zelandia, Nowa Gwinea oraz mniejsze wyspy położone w ich okolicach. Jest to również tytuł debiutanckiego albumu amerykańskiego zespołu Pelican. Krążek miał swoją premierę w 2003 roku a sam zespół powstał 3 lata wcześniej w Chicago. Pelican tworzy muzykę z pogranicza sludge-, stoner-, post- metalu a cały haczyk polega na tym, że jest to granie wyłącznie instrumentalne. Tak właśnie – przez lekko ponad 50 minut nie usłyszymy tutaj żadnego słowa. Ale w żadnym wypadku nie jest to wada. Muzycznie Pelican ma tyle do zaoferowania, że nie ma praktycznie czasu na zawracanie sobie głowy tym mało istotnym szczegółem;) Z resztą w tych klimatach (głównie post metal) „pierwsze skrzypce” odgrywają właśnie dźwięki a nie słowa, które najczęściej są tylko dodatkiem do warstwy instrumentalnej. Czytaj dalej Pelican – Australasia
Intronaut – Habitual Levitations
Intronaut to jedno z moich nowszych odkryć ze świata sludge i post metalu. Ich najnowszy krążek, czyli właśnie Habitual Levitations, jest w mojej kolekcji już dość długo ale bardzo dużo czasu zajęło mi jego rozgryzienie. Dziś – kiedy to już (chyba) wiem co autorzy mieli na myśli – mogę bez żadnych wątpliwości powiedzieć, że to jeden z najbardziej intrygujących albumów tego roku. Ekipa Intronaut żyje chyba we własnym świecie, oderwanym od rzeczywistości, hermetycznym ale jednocześnie magicznym i porywającym. I właśnie taki klimat muzycy uwiecznili na tym wydawnictwie. Słuchając go człowiek faktycznie zaczyna nałogowo lewitować. Trzeba jednak poświęcić te 51:17 tylko i wyłącznie temu krążkowi. Słuchanie go w tle również może dostarczyć wielu doznań ale człowiekowi ulatują i umykają niektóre smaczki. A tych jest tu pełno. Czytaj dalej Intronaut – Habitual Levitations