Recenzję najnowszego dziecka Mastodona rozpocznę dość nietypowo – Once More 'Round The Sun ma dwie podstawowe wady. Po pierwsze nie jest to Mastodon z pierwszych płyt… Jeśli liczycie na powtórkę z Remission czy też Leviathana to poczujecie duży zawód. Ale jeśli uda wam się odciąć od przeszłości ekipy z Atlanty to sytuacja może się diametralnie odmienić. Gorzej z drugą wadą – damskimi chórkami w „Aunt Lisa”. Chyba łatwiej byłoby zrozumieć o co chodzi w polskiej polityce niż rozgryźć po jaką cholerę zespół zdecydował się na wstawianie „tego czegoś”. No ale o gustach podobno się nie dyskutuje – innym ten zabieg może się spodobać;) Oprócz wad Once More 'Round The Sun ma również zalety! Największą jest zdecydowanie „Chimes At Midnight” – chyba najlepsza rzecz jaką udało im się stworzyć od czasu utworów z Blood Mountain. Początkowe intro kojarzące się z rockiem progresywnym lekko po połowie minuty grania zostaje w brutalny sposób przerwane przez niespokojny riff i galopujące tempo. Kawałek nawiązuje do starych czasów, ma w sobie to co w ekipie Mastodona najlepsza no i dodatkowo animacja do niego zrobiona „zjada mózg”. Jako całość – miód na uszy. Po kilkudziesięciu przesłuchaniach w oczach/uszach zyskuje również pierwszy zapowiadacz płyty – „High Road”. Utwór sam w sobie jest jak najbardziej poprawny ale z początku odstraszał mnie „popowy” refren rodem z Vivy. Z czasem idzie się do tego przyzwyczaić i już tak źle nie jest. Single można uznać za omówione, pozostaje nam jeszcze 9 innych utworów. I tu nawiążę do wspomnianej przed chwilą Vivy: momentami Once More 'Round The Sun jest cholernie przebojowy. Takie „The Motherload”, „Asleep In The Deep” czy też utwór tytułowy bez przeszkód można by puścić w radiu. Pewnie wielu fanów zespołu uzna to za wadę. Kawałki same w sobie są świetne i fajnie, że powstały ale wolałbym Mastodona w innej odsłonie zatem też po części mam mieszane uczucia. A utworów utrzymanych w podobnym klimacie jest tu więcej bo podciągnąć pod niego można jeszcze spokojnie „Halloween” czy też „Ember City”. Pozostały nam jeszcze albumowy otwieracz i zamykacz. Ten pierwszy – „Tread Lightly”  nawiązuje do korzeni i świetnie wprowadza w klimat płyty. Drugi – „Diamond In The Witch House” nie do końca mnie przekonuje. Na koniec warto wspomnieć o tym, że Once More 'Round The Sun jest albumem o największym „przetasowaniu” wokalnym. Zdecydowanie częściej niż wcześniej na mikrofonie udziela się Brann Dailor. Szkoda, że trochę ucierpiało na tym jego główne zajęcie czyli walenie w gary. Tak jak pierwszych trzech krążkach Mastodona perkusja była „wyzwolona”, żyła własnym życiem i porywała (szybkie przykłady? „Capillarian Crest”, „Circle Of Cysquatch”) tak tutaj nie porywa i przez większość czasu jest pospolita i oczywista. Trudno oceniać Once More 'Round The Sun nie patrząc na takie mastodonowe petardy jak Remission czy Leviathan ale warto spróbować tego przedsięwzięcia i wtedy krążek wypada na prawdę dobrze. Chociaż nadal liczę, że jeszcze kiedyś zespół dorzuci do pieca i wróci do swoich korzeni.

Moja ocena -> 8/10