Kurta Vile’a można bez wątpienia uznać za bezpośredniego spadkobiercę amerykańskiego folk rocka spod szyldu Boba Dylana lub Neila Younga. Choć można się spierać przy porównywaniu klasy tych artystów to trzeba przyznać, że Vile kultywuje muzyczną tradycję zapoczątkowaną kilkadziesiąt lat temu przez legendy gatunku. O przywiązaniu do danych czasów świadczy już sama retro okładka nowego wydawnictwa. Czytaj dalej Kurt Vile – Bottle It In
Everlast – Whitey Ford’s House Of Pain
Erik Schrody jest postacią niezwykle ciekawą. Na przestrzeni 3 albumów studyjnych w znacznym stopniu przyczynił się do wypromowania i zbudowania legendy House Of Pain. Co ciekawe – studyjna kariera HOP zamyka się w 4 latach, natomiast Everlast solowo na scenie występuje już od ponad 2 dekad. Czytaj dalej Everlast – Whitey Ford’s House Of Pain
The Prodigy – No Tourists
Przyznam szczerze, że po pierwszej zapowiedzi „No Tourists” całkowicie zrezygnowałem ze śledzenia informacji na temat nowego albumu. Rzucony fanom na pożarcie „Need Some1” wydawał się być do bólu wtórny, miałki i nijaki. Pozostałe trzy zapowiedzi ominąłem, jednak ze względu na wieloletnią fascynację The Prodigy po nowy album sięgnąłem już w dniu premiery. Jakie były tego efekty? Czytaj dalej The Prodigy – No Tourists
All Them Witches – ATW
W ostatnich latach kariera All Them Witches rozwija się w iście ekspresowym tempie. Ekspresowe jest też tempo tworzenia i nagrywania nowej muzyki. Od momentu powstania w 2012 roku zespół wydał 5 albumów studyjnych (do tego dochodzą epki). Co ciekawe – każdy z nich jest inny i ukazuje różne oblicza zespołu. Tak było przynajmniej w przypadku 4 pierwszych albumów. Czy w przypadku najnowszego coś się zmieniło? Czytaj dalej All Them Witches – ATW
Cruentus – Every Tomorrow
Zastanawialiście się kiedyś jaki byłby efekt połączenia grania industrialnego z djentem? Jak brzmiałaby hybryda Meshuggah i Fear Factory? Jeśli tak to już nie musicie się wysilać bo z pomocą przychodzi szczeciński Cruentus.
W zasadzie wstyd się przyznać, że uchodząc za”prawie” rodowitego Szczecinianina o zespole usłyszałem dopiero przy okazji premiery „Every Tomorrow”. Czytaj dalej Cruentus – Every Tomorrow
Soulfly – Ritual
Jeszcze niedawno Max Cavalera produkował hurtowe ilości muzyki. Niestety jej ilość nie zawsze szła w parze z jakością. Na szczęście muzyk (lub koledzy z jego zespołów) w pewnym momencie opamiętali się i zdecydowanie obniżyli studyjne tempo. „Ritual” i poprzedni album „Archangel” dzieli najdłuższa przerwa w historii Soulfly (ponad 3 lata). Czytaj dalej Soulfly – Ritual
High On Fire – Electric Messiah
Jak do tej pory 2018 rok był dla mnie wyjątkowo nieudany pod kątem muzycznym. Zazwyczaj już pod koniec roku poprzedzającego w głowie mam datę nadchodzącej, interesującej mnie premiery. Nieszczęsne „2018” premiery, na które naprawdę czekałem, przyniosło mi dopiero w październiku. Nie ukrywam, że na szczycie listy znalazły się 2 pozycje metalowe: wśród nich właśnie High On Fire. Czytaj dalej High On Fire – Electric Messiah
Mark Lanegan & Duke Garwood – With Animals
Czasem zastanawiam się czy Mark Lanegan zna w ogóle takie pojęcie jak urlop czy czas wolny. W zasadzie między „Bubblegum” a „Blues Funeral” było 8 lat solowej ciszy. Jednak w tym czasie powstały 3 bardzo udane krążki w duecie z Isobel Campbell. W 2012 roku Lanegan zapoczątkował niesamowitą serię i „With Animals” jest szóstym albumem wydanym od tamtego momentu, zawierającym premierowy materiał Czytaj dalej Mark Lanegan & Duke Garwood – With Animals
Cypress Hill – Elephants On Acid
Mój etap fascynacji hip hopem przypadł na okolice przełomu wieku kiedy to ekipa Cypress Hill najlepsze lata miała już za sobą. I tak jak wydany w 2000 roku „Skull & Bones” przynosił jeszcze sporo dobrej muzyki i powiew świeżości w postaci „kościstego dysku”, tak dalej było już zdecydowanie gorzej. „Stoned Riders” był nijaki i praktycznie całkowicie zatracił ducha zespołu, „Till Death…” prezentował się jeszcze słabiej. Czytaj dalej Cypress Hill – Elephants On Acid
Alice In Chains – Rainier Fog
Po zeszłorocznej śmierci Chrisa Cornella na placu boju w komplecie pozostał tylko Pearl Jam. Kroku dzielnie dotrzymuje mu ekipa Alice In Chains, która mimo braku Staleya radzi sobie dobrze i po śmierci wokalisty wydała 2 porządne albumy. Brak charyzmatycznego Layne’a nie jest na nich aż tak bardzo odczuwalny. Czytaj dalej Alice In Chains – Rainier Fog