Kilka dni temu podczas słuchania Burn My Eyes przeglądałem moje stare recenzje. W pewnym momencie trafiłem na The Blackening i doszedłem do wniosku, że ten album zasługuje na znacznie więcej niż te kilka zdań skleconych ponad rok temu, które dodatkowo po części dotyczyły spraw innych niż sama muzyka. Także piszemy historię od nowa;) The Blackening to lekko ponad godzina muzyki zamknięta w 8 kompozycjach. Całość zaczyna się i kończy w na prawdę epicki sposób: wielowątkowymi, rozbudowanymi utworami trwającymi po ponad 10 minut. Reszta utworów też zdecydowanie nie jest 3minutówkami idealnymi do radia. Najkrótszy na krążku „Beautiful Mourning” dobija do 5 minut, reszta tę magiczną barierę przekracza, 2 utwory kończą się mając ponad 9:00 na liczniku. Czytaj dalej Machine Head – The Blackening
Wszystkie wpisy, których autorem jest rolu
Machine Head – Burn My Eyes
Ostatnio w mojej kolekcji szukałem czegoś co już od dawna nie gościło w odtwarzaczu. Wybór padł na debiut Machine Head. Zespół ten poznałem w 2003 roku, krótko po premierze Through The Ashes Of Empires. Moją uwagę przyciągnęła okładka tamtego wydawnictwa. Posłuchałem i okazało się, że to świetny materiał. Całe szczęście, że nie był to 2001 rok bo po przesłuchaniu Superchargera w ekspresowym tempie bym sobie MH odpuścił;) Jakiś czas później okazało się, że kolega jest zakamuflowanym fanem Flynna. Polecił mi debiut, który miał „kopać po dupie” zdecydowanie bardziej. I co? I zdecydowanie tak jest! Burn My Eyes to niesamowicie dobry krążek. Rozpoczyna się od potężnego kopa w postaci 3 zespołowych klasyków: „Davidian”, „Old” oraz „A Thousand Lies”. A dalej jest równie ciekawie. Czytaj dalej Machine Head – Burn My Eyes
Metallica – Kill’em All
Ten album miał się nazywać inaczej. Zupełnie inaczej. Ale czasy były inne – Metal Up Your Ass nie przeszedł i dlatego mamy Kill’em All. A jaki jest debiutancki album Mety? Surowy… Może odrobinę kuleje tu brzmienie… Ale co z tego skoro to niesamowicie dobry materiał – pełen zespołowych i thrashowych klasyków. Chyba każdy fan metalu zna motyw gitarowy z „Seek And Destroy” i co najmniej jeszcze parę smaczków z tego wydawnictwa. Moim faworytem z tego krążka jest „The Four Horsemen” ze świetnymi, galopującymi fragmentami instrumentalnymi. Coś wspaniałego, mógłbym tego słuchać godzinami. Co ciekawe – kawałek ten skomponował rudy Mustaine zanim został wyrzucony z kapeli. Później odegrał go w szybszym tempie, ze zmienionym tekstem i tytułem („Mechanix”) na debiutanckim krążku Megadeth. Czytaj dalej Metallica – Kill’em All
Armia – Pocałunek Mongolskiego Księcia
Moja przygoda z Armią zaczęła się od Legendy (a dokładniej „Opowieści Zimowej”). Później był Der Prozess i Triodante. Z „szacunku dla artysty” dokupiłem też resztę dyskografii. Pocałunek Mongolskiego Księcia dotarł do mnie w pechowym dla siebie okresie – akurat było wtedy kilka ciekawych premier także krążka Armii posłuchałem na wariata i pieprznąłem w kąt. Swoje tam odleżał bo pewnie z 2 lata albo i więcej. Jakiś czas temu ten krążek rzucił mi się perfidnie w oczy. Stwierdziłem, że jak już go mam to od biedy można posłuchać bo coś tam ciekawego chyba było. No i faktycznie jest – 9 utworów… Nie wiem jakim cudem PMK nie wpadł mi ucho od razu po zakupie. Nie mam zielonego pojęcia. Co by nie było – naprawiłem swój błąd i album Armii z 2003 roku będzie zdecydowanie częściej gościł w moim odtwarzaczu. Czytaj dalej Armia – Pocałunek Mongolskiego Księcia
Deftones – White Pony
Kiedyś poleciłem ten krążek mojemu znajomemu. Gdy jakiś czas później spytałem jak podoba mu się White Pony usłyszałem mniej więcej coś takiego: „Człowieku! Przebój za przebojem przebój pogania i na dokładkę jeszcze Maynard – masakra!!!”. Chyba jest to najlepsze podsumowanie tego wydawnictwa. Każdy z utworów tutaj zawartych mógłby zostać potencjalnym singlem i przebojem w niektórych kręgach. Dzięki jednemu z singli – „Digital Bath” ja sam poznałem ten zespół. Nie pamiętam dokładnie kiedy to było, na pewno kilka lat po premierze White Pony. Nie pamiętam też gdzie dokładnie gdzie zobaczyłem teledysk do tego utworu. Chyba na YT w sugestiach obok aktualnie słuchanego utworu. Z resztą nie ważne – liczy się to, że poznałem Deftones. „Digital Bath” zrobił na mnie ogromne wrażenie: budowanie napięcia, tajemniczy klimat, specyficzny wokal Moreno – palce lizać. Czytaj dalej Deftones – White Pony
#2 – Mięguszowieckie Szczyty
Na drugi rzut jeden z najładniejszych polskich widoków tatrzańskich – z Morskiego Oka na Mięguszowieckie szczyty: Czarny (środek zdjęcia) i dalej w prawo Pośredni oraz Wielki oraz Cubryna. Między Czarnym i Pośrednim znajduje się Przełęcz pod Chłopkiem. Dla mnie trochę nieszczęśliwa bo od kilku lat próbuję na nią wejść, na razie nieskutecznie ze względu na załamania pogody: jak nie śnieg to burze lub nawałnice. Czytaj dalej #2 – Mięguszowieckie Szczyty
Pearl Jam – Lost Dogs
Pearl Jam to raczej płodny zespół. Albumy studyjne, dziesiątki singli, gościnnych występów itp. sprawiły, że zebrało się trochę odrzutów sesyjnych, B-side’ów oraz luźnych utworów. Po ostrej selekcji i ciężkich negocjacjach powstał Lost Dogs – album a właściwie kompilacja 30 kawałków z różnych etapów kariery zespołu. Różny jest czas ich powstania jak i poziom. Lost Dogs można właściwie podzielić na 4 grupy: rzeczy genialne, świetne/bardzo dobre, średniaki i utwory, których mogłoby tu nie być i album na tym by nie stracił. Pierwsza grupa do w zdecydowanej większości utwory najstarsze: najlepszy z tego wydawnictwa „Alone” z czasów Ten – rzecz świetna, typowo „tenowa” nie wiem jakim cudem nie znalazła się na tamtym krążku; „Yellow Ledbetter” – PJ w spokojniejszej odmianie, świetny motyw gitarowy; „Hard To Imagine” – podobna sytuacja jak w przypadku YL; Czytaj dalej Pearl Jam – Lost Dogs
#1 – Jezioro w Lebehn
Zakładając tego bloga planowałem wrzucać tu co jakiś czas zdjęcia mojego autorstwa. Bez określonego typu: czasem miały to być fotografie zwykłe, czasem panoramy, innym razem HDRki czy coś z nocnych sesji. Przez ponad rok mi się nie udało – dziś naprawiam ten błąd i oto pierwsza część Zdjęciowego -> Jezioro w Lebehn. Na ten zbiornik wodny trafiłem w google maps podczas planowania wycieczki rowerowej. Jest to jakaś godzinka jazdy od Szczecina. Lokalizacja. Zdjęcie w technologii HDR zrobione dość dawno bo we wrześniu 2010 roku ze wschodniego brzegu jeziora w kierunku północno-zachodnim. Co ciekawe mimo dużego zbiornika i domków rekreacyjnych wokół niego jezioro nie jest zagospodarowane: nie ma plaży ani dogodnego wejścia do wody, która sama w sobie czystością nie grzeszy. Może stąd brak infrastruktury do letniego relaksu? Zdjęcie można sobie powiększyć klikając na nie;)
David Gilmour
Twórczość Pink Floyd znam od dawna, lepiej i w pełni świadomie poznałem ją na przestrzeni jakoś ostatnich 10 lat. W 2006 roku podczas rozmowy na ich temat znajoma zapytała się jak tam u mnie znajomością solowej twórczości poszczególnych członków zespołu ze wskazaniem na Gilmoura właśnie. Akurat było jakoś po premierze On An Island, znajoma szczególnie polecała About A Face a ja oczywiście idąc na przekór zakochałem się w w debiutanckim krążku Davida z 1978 roku. Artysta zaserwował tu nam 9 piosenek trwających łącznie niewiele dłużej niż połowa w meczu piłki nożnej. Napisałem „piosenek” – to słowo świetnie oddaje to z czym mamy tu do czynienia. Niby na kilometr czuć ducha zespołu, z którego Gilmour pochodzi ale całość jest zdecydowanie łatwiejsza w odbiorze niż dokonania jego macierzystej formacji. Czytaj dalej David Gilmour
Slayer – Seasons In The Abyss
W czasie gdy Metallica zabierała się za nagrywanie czarnego albumu, który totalnie odmienił ich oblicze, pojawił się ostatni krążek z trójcy genialnych wydawnictw Slayera – Seasons In The Abyss. Jest to mistrzowskie połączenie tego co było najlepsze w 2 poprzednich albumach. Są tu utwory, które muzycznie spokojnie można by umieścić na Reign In Blood: „War Ensemble”, „Hallowed Point”, „Temptation” (chociaż ten nie do końca) czy też „Born Of Fire”. W reszcie czuć już bardziej ducha South Of Heaven. Na SITA pojawia się nawet rzecz na swój sposób przebojowa w postaci utworu tytułowego. Tak łatwo przyswajalny Slayer jeszcze chyba nie był. Chociaż to nadal specyficzna liga. Do utworu powstał nawet teledysk, który grupa nagrała wśród piramid (nie bez problemów). Czytaj dalej Slayer – Seasons In The Abyss