Z tego co zauważył mój muzyczny sokoli wzrok wynika, że ostatnio było dość głośno o tym albumie. Mnóstwo pozytywnych opinii w internecie, 4,5/5 w Teraz Rocku, wychwalanie przez znajomych itp itd. W kwestii muzyki mam tak, że zazwyczaj nie lubię takich polecanek, często puszczam je mimo uszu i nawet nie poznaję „własnousznie” danego wydawnictwa, wolę samemu coś odkryć czy odkopać ze staroci niż dostać gotowe na tacy. Dodatkowo poznanie nowego artysty grozi w wypadku zainteresowania zakupem dyskografii a płyt w domu i tak już teraz mam dużo. No ale kurczę: same pozytywy, ochy, achy, do tego jeszcze ta okładka: totalnie banalna a zarazem intrygująca i kojarząca się jednoznacznie z Ameryką. Sięgnąłem po El Camino i muszę przyznać, że dawno nie miałem takiej frajdy podczas słuchania czegoś zupełnie dla mnie nowego. Płytka jest cholernie chwytliwa, niesamowicie nośna. Praktycznie każdy z 11 utworów to (moim zdaniem) potencjalny przebój – i to w dobrym, a nie ZETkowym, tego słowa znaczeniu. Zawartość El Camino to takie garażowo-bluesowe rockowe granie. Po kilku przesłuchaniach można dojść do wniosku, że okładka tego wydawnictwa oddaje doskonale jego zawartość. X lat wstecz, przedmieścia jakiegoś robotniczego amerykańskiego miasta, garażowa kapela po lekkim tuningu instrumentowym. Do tego dochodzą szorstkie, specyficznie brzmiące wokale oraz kobiece dodatki – człowiek ma wrażenie, że cofnął się do lat 70tych. Gdy słucham takich utworów jak „Lonely Boy”, „Dead And Gone” , „Little Black Submarines” czy zasadniczo całej reszty to mam ochotę wsiąść w samolot, polecieć do Stanów, wypożyczyć Chevroleta El Camino, odpalić ten album z opcją repeat all i ruszyć na którąś z międzystanowych. The Black Keys stworzyli na prawdę bardzo fajny, nośny album.

Moja ocena -> 9/10