Nie jestem wielkim fanem bluesa/folku/country ale Marka Knopflera uwielbiam. I nie jest ważne czy to jego twórczość solowa czy też stare wydawnictwa Dire Straits – praktycznie wszystko podchodzi mi bez większych zastrzeżeń. Dlatego ucieszyłem się gdy w sieci pojawiły się informacje o tym, że „coś się robi”. Jakiś czas minął, to „coś” nabrało kształtów, nazywa się Privateering, zawiera 2 krążki po 10 utworów i trwa prawie 90 minut. Jako, że nie jestem specjalistą od wyżej wymienionych gatunków to ciężko mi spojrzeć na ten album fachowym okiem, porównać z tym co się dzieje w branży. Ale, że to mój blog to zrobię to po swojemu. Ci, którzy oczekują klimatów Dire Straits czy „Border Reiver” z poprzedniego krążka i nie dopuszczają innej opcji, mogą sobie album odpuścić. Reszcie, której Knopfler podoba się w spokojniejszej odsłonie, Privateering na pewno się spodoba. Oczywiście wśród tych 20 utworów nie brakuje rzeczy żywszych (np. świetne „Corned Beef City”, „Got To Have Something” czy też „I Used To Could”) ale raczej nie są to żywiołowe petardy a ogólnie dominuje tu spokój i klimaty zdecydowanie wolniejsze. Wśród nich wyróżnia się piękny „Kingdom Of Gold”, który kojarzy mi się ze średniowieczą Anglią. Nie ustępuje mu utwór tytułowy, częściowo oparty na samej gitarze (tu czuję późną noc, dogasające ognisko i Marka ze swoim wiosłem) oraz „Gator Blood” (chociaż ten ma lekko denerwujące, piszczące fragmenty). Album nie jest jednoznacznie ukierunkowany. Częściowo mamy tu do czynienia z folkiem (ja to słyszę m.in. w „Radio City Serenade”), momentami jakby z muzyką filmową („Dream Of The Drowned Submariner”, „Haul Away”), jest tu też „Seattle” – jakby zapomniany kawałek z płyty z Emmylou Harris. Czasem człowiek czuje się jak gdyby był w jakimś przydrożnym klubie/saloonie i słuchał knajpianego bandu (np. „Don’t Forget Your Hat”, „Bluebird”, „Hot Or What”). No właśnie – bandu. W przypadku nowego dzieła artysty mam takie dziwne uczucie. Jego poprzednie krążki odczuwam jako dzieło Knopflera + ekipy towarzyszącej mu w nagrywaniu. Privateering natomiast do dla mnie dzieło zespołu, w którym Knopfler występuje. Nie wiem czemu tak jest, może dlatego, że album jest bardzo bogaty instrumentalnie, gitara Marka nie jest tu chyba dominatorem, raczej fajnie komponuje i uzupełnia się z resztą instrumentów i muzyków. Wszystko to składa się na bardzo dobre wydawnictwo, może brakuje tu jeszcze chociaż jednego żywszego utworu (podobno Knopfler stworzył ponad 30 utworów, pewnie coś by się znalazło;). Nie zmienia to faktu, że artysta mimo wieku nadal jest w bardzo dobrej formie. Mam nadzieję, że jeszcze co najmniej kilka krążków nam wygeneruje:)

I jeszcze na koniec. Pierwszy raz w życiu kupiłem album z serii „zagraniczna płyta – polska cena”. Zawsze odstraszały mnie te zabiegi oszpecające i brak książeczki. Tu też okładka jest oszpecona obwolutą tekstową a front logiem akcji ale booklet jest cały. Nie rozumiem zatem sensu tego całego zabiegu. Mój egzemplarz kosztował 39,99zł, wersja zachodnia, w której brakuje tylko tego znaczka i obwoluty jest ok 15-20zł droższa… Nie mogli już sobie tego odpuścić i wypuścić jedną, tańszą wersję? Nie jestem w stanie tego pojąć… Przemysł muzyczny jest cholernie dziwny.

Moja ocena -> 9/10

Edit: jestem po kolejnych kilkunastu przesłuchaniach, z każdym kolejnym Privateering staje się coraz lepszy. Jest to chyba najrówniejsza i najlepsza płyta w dotychczasowym solowym dorobku Marka.