Zasadniczo nie przepadam za albumami z coverami. Jeden przerobiony (najlepiej w ciekawej, innej aranżacji a nie czysta zżyna z oryginału) utwór wciśnięty między autorski materiał jest ok, ale żeby cały krążek był taki to już zdecydowanie za dużo. Nie dotyczy to Acid Drinkersów i ich Fishdicków. „Kwasożłopy” to straszni jajcarze i ludzie z wielkim dystansem do siebie i tego co robią. Bo kto inny ruszyłby klasykę w postaci „Seasons In The Abyss” Slayera i przerobił ten kawałek na country? Albo „Nothing Else Matters” na folklor z akordeonem i Mozilem na wokalu? A takich rodzynków jest tu więcej. Niesamowitego kopa ma albumowy otwieracz – „Ring Of Fire” Johnny’ego Casha. Kawałek jest zrobiony na ciężko z dużą dynamiką, świetna rzecz, mój faworyt z tego krążka. W podobnej konwencji – z równie dużym butem – zrobiony został „New York, New York”. Dwa najbardziej znane utwory z tego krążka: „Hit The Road Jack” i „Love Shack” na mnie wielkiego wrażenia nie robią ale swego czasu miały swoje 5 minut – głównie wśród ludzi, którzy Acidów kojarzą tylko z tego krążka;) Fishdick to też utwory zbliżone bardziej do wersji oryginalnych jak np. „Bring It On Home” oraz 3 przerywniki muzyczne, które do albumu niczego w sumie nie wnoszą i mogłoby ich nie być. W końcu Fishdick to „Et Si Tu N’existais Pas” ze Ślimakiem na wokalu. Utwór ten jest zupełnie oderwany od rzeczywistości, z innej bajki, totalnie nie pasuje do reszty ale jednocześnie jest piękny i szkoda by było gdyby nie wszedł na płytę. Z dorobku Acidów zdecydowanie wolę ich autorski materiał ale muszę przyznać, że Fishdicków też świetnie się słucha i często do nich wracam. Jeśli nadal będą mieli kupę takich pokręconych pomysłów to mogą jeszcze kilka części nagrać:) Fishdick Zwei to kilka genialnych utworów, kilka bardzo dobrych, parę dobrych, trochę rzeczy, których mogłoby nie być itp. Ale ogólnie wydawnictwo na plus.

Moja ocena -> 8/10