Max inspiracji dla swoich wydawnictw szuka w różnych częściach świata. Zawędrował m.in. do Serbii, Rosji, Turcji czy Francji. Tym razem udał się do Egiptu i tam sklecił Conquer. Nie spotkał się on z wybitnie ciepłym przyjęciem przez krytykę. Natomiast moim zdaniem album ten jest najdojrzalszym i najlepszym wydawnictwem w dorobku Soulfly’a. Nie jest tak nachalny jak Omen. Nie ma tu też hip-hopowych „ziomków” oraz utworowych zapychaczy jak to bywało wcześniej. Max poszedł po rozum do głowy i zebrał na tym albumie wszystko to co w Soulfly’u jest najlepsze. Conquer przytłacza ciężarem (ale nie takim inwazyjnym jak na Omenie), jest szybki, brutalny ale nie brakuje w nim wolniejszych fragmentów jak i momentów instrumentalnych/etnicznych. Właśnie one są mocną stroną grupy, świetnie wpasowują się w jakże inne stylowo utwory właściwe. Właśnie tych wstawek najbardziej brakuje mi na późniejszym albumie. Z tych ochów i achów wyłamuje się tylko zwyczajowy instrumental – „Soulfly VI” – tym razem panowie się nie postarali i utwór jest co najwyżej średni. Ale reszta daje niezłego kopa. Prawie godzina mieszanki thrashu z groovem i muzyką etniczną to jest to co prawdziwe tygrysy lubią najbardziej. Teraz nastąpi ostatni etap porównawczy z Omenem. Conquer oferuje nam o wiele lepszy wokal. Może Max zdarł już sobie totalnie gardło, że nie jest w stanie wygenerować takich dźwięków jak wcześniej. W każdym razie tutaj brzmi to dobrze. Muzyka również jest o wiele bardziej zróżnicowana(wśród basów i gitar elektrycznych gdzieś tam pobrzmiewa akustyk, gdzieś indziej jakiś etniczny instrument). I przede wszystkim jest jej więcej: w wersji podstawowej 57 minut, na Omenie ok. 40. Wszystko to sprawia, że Conquer jest prawdziwą mieszanką wybuchową. I jeszcze ciekawostka na koniec. Edycja specjalna w digipaku zawiera dodatkowe DVD z koncertem zagranym w Warszawie. Niestety nie widziałem go bo mam wersję japońską tylko z dodatkowymi utworami.

Moja ocena -> 9/10