Gdzieś… Kiedyś… spotkałem się z takim stwierdzeniem, że Stone Temple Pilots to taka grunge’owa druga liga. No i z jednej strony ciężko temu nie przytaknąć bo faktycznie zespół nigdy nawet nie zbliżył się „poziomem sławy” do takiej np. Nirvany, AIC czy PJ. Z drugiej natomiast nikt chyba do końca nie wie dlaczego tak się stało. Bo ekipie STP tak na prawdę niczego nie brakuje/brakowało do osiągnięcia wielkiego sukcesu. Charyzmatyczny wokalista? Jest – Scott Weiland. Grunge’owe klimaty? Są. Potencjalne przeboje? Też są. I tu zasadniczo pojawia się problem/częściowe wyjaśnienie braku sukcesu: po 2 na prawdę świetnych albumach zespół zaczął eksperymentować/gubić się/jakkolwiek inaczej to nazwać. W każdym razie troszkę się to rozjechało i poziomu 2 pierwszych albumów nie utrzymało. Nie zmienia to faktu, że Core i Purple to świetne wydawnictwa, które bez kompleksów mogą konkurować z klasyką „tych wielkich”. Dziś słów kilka o debiucie ekipy czyli Core. W sumie album ten można by podsumować jednym zdaniem: kopalnia grunge’owych pocisków. Już od pierwszych sekund „Dead And Bloated” słychać, że Weiland nie jest jakimś tam pierwszym lepszym śpiewakiem z ulicy. Gość ma mocny, charakterystyczny wokal i ze swoich umiejętności niejednokrotnie na Core korzysta. A co my na tym krążku mamy dobrego? 12 utworów: wśród nich takie petardy jak singlowe „Sex Type Thing”, „Plush”, „Wicked Garden” oraz „Creep”. Pierwszy dynamiczny, szybki, agresywny; drugi zdecydowanie spokojniejszy, przebojowy; trzeci cięższy, bardzo chwytliwy; czwarty najspokojniejszy na płycie, wręcz balladowy. Do tego dochodzi mój ulubiony „Naked Sunday”: agresywny, brudny, szybki z fajnymi „nietekstowymi” popisami wokalnymi Weilanda. Interesująco prezentuje się duet: „No Memory”(krótkie, świetne akustyczne intro) oraz „Sin” (utwór właściwy). Przyczepić można się jedynie do krótkiego „Wet My Bed”, który jest tu w sumie niepotrzebny. Poza tym Core to rasowy grunge na na prawdę bardzo wysokim poziomie. Każdy fan gatunku powinien znać ten album. Co ciekawe: Core łapie się do wielu grunge’owych TOPów wszech czasów. Są to głównie fanowskie zestawienia co nie zmienia faktu, że nie tylko ja doceniam wczesną twórczość Stone Temple Pilots;)

Moja ocena -> 9/10