Z Enslaved jest podobny problem jak z meczami polskiej reprezentacji w piłce nożnej. Najpierw mamy do czynienia z hurraoptymizmem i hucznymi zapowiedziami – wg muzyków jest to najlepszy album zespołu (z resztą co innego mogliby powiedzieć? nagraliśmy taką sobie płytę?). Później nadchodzi otrzeźwienie i weryfikacja oczekiwań – najgorszy „zapowiadacz” płyty w historii: przeciętny „World Scum”(nie w ogóle tylko w stosunku do poprzedników od czasów Prophecy) oraz zdecydowanie lepszy „Gladiator”(niesamowicie nośna rzecz). Po otrzeźwieniu przechodzimy do fazy poznania efektu końcowego, w której to dochodzimy do wniosku, że Soulfly nagrał płytę „taką sobie”. Brzmieniowo Enslaved odbiega od tego co można było usłyszeć na Omenie (tamto mimo tego, że było inne niż wcześniejsze wydawnictwa – bardziej toporne i brutalne – było świeże i prezentowało się ciekawie). Płytce zdecydowanie bliżej do czasów Conquer czy Dark Ages. Zatem towarzystwo doborowe. Ale co z tego skoro Enslaved jest jakiś nijaki: ani ziębi ani parzy? Zespół wrócił do wplatania muzyki świata w swoje utwory. Zamysł fajny bo te wstawki były mocną stroną Soulfly’a. Gorzej z wykonaniem bo elementy zawarte na Enslaved są tylko popłuczynami tego co zespół prezentował wcześniej. Fajnie brzmią tylko w „American Steel” oraz „Plata O Plomo” – tu ten element (hiszpańska gitara?) prezentuje się świetnie, czuć stare, dobre klimaty. Z płyty na płytę w coraz większy marazm popada (moim zdaniem) kluczowy fragment płyt zespołu czyli seria „Soulfly”. Wiem, że czasy „Soulfly (Eternal Spirit Mix)” raczej już nie wrócą ale kapela mogłaby się bardziej postarać. Na Enslaved utwór ten został umieszczony tylko w wersji Deluxe. Z jednej strony szkoda bo ta seria była od zawsze integralną częścią ich albumów i w tym momencie coś się „skończyło”. Z drugiej już trochę lepiej bo utwór ten jest zwyczajnie kiepski. Przed premierą w sieci krążyły zapowiedzi, że na Enslaved usłyszyły skrzypce. Nie powiem – podjarałem się, chciałem usłyszeć jak taka wybuchowa kombinacja zabrzmi: ciężkie gitary, Max i ten instrument zupełnie z innej bajki (coś jak „Ostia” Sepultury). Orzeźwienie przyszło od razu podczas pierwszego przesłuchania – skrzypce można usłyszeć właśnie w utworze „Soulfly”… (dodam jeszcze, że są świetne i tylko one trzymają ten utwór w kupie). Ale koniec pastwienia się nad tą serią, zawsze można posłuchać sobie pierwszych części. Przechodzimy dalej. Gdy światło dzienne ujrzał Omen to czułem niedosyt bo wydawał się za krótki (nieco ponad 40 minut). Tutaj sytuacja zmienia się diametralnie. Enslaved (mimo tego, że trwa tylko 13 minut dłużej w podstawowej wersji) dłuży się nieziemsko i momentami przynudza, płycie brakuje polotu, tego „czegoś”. Sytuacji nie ratują 3 kawałki z opcji Deluxe, które poziomu nie zawyżają. Lepiej byłoby coś wyrzucić (a chętni do wyrzutki na prawdę by się znaleźli), wsadzić „Soulfly” w wersji podstawowej i rozszerzonej w ogóle nie wydawać(zwłaszcza, że jest trochę lipnie wydana – kto ma deluxe pewnie wie o co chodzi, w domu mam kilkadziesiąt wydań rozszerzonych/deluxe itp i ten krążek jest pierwszym takim, niby błaha rzecz ale jednak). Żeby nie było, że tylko skupiam się na wieszaniu psów na płycie to teraz trochę plusów bo oczywiście takie występują. Bardzo fajny jest „Gladiator” i „Redemption Of Man By God” – te dwa kawałki to chyba najlepsze momenty płyty, dobre fragmenty mają „American Steel”, „Plata O Plomo”, „Intervention” i „Legions”, początek „Treachery” jest zabójczy – ach te tempo. Szkoda, że cały utwór nie jest utrzymany na podobnych obrotach – mielibyśmy enslavedowe „Vulture Culture” a tak to się lekko rozjeżdża. No i to by chyba było na tyle. Reszta jest bo jest: niby to nie gnioty i potworki ale nie ma też rewelacji. Tak po prostu sobie przelatują nie zostawiając praktycznie żadnych odczuć: ani zniechęcenia ani entuzjazmu. Czuć tu za to coś innego: tak jak Max ewidentnie wrócił do formy tak moim zdaniem Rizzo troszkę obniżył loty. Wcześniej błyszczał, tutaj tego tak mocno nie słychać i na tle całości jego gra wybitnie się nie wyróżnia. Podobny problem jak z Enslaved miałem kiedyś z Omenem. Po pierwszym kontakcie w ogóle mi się nie podobał. Ale wystarczyły 2-3 odsłuchy żebym „zaprzyjaźnił” się z Omenem i zmienił zdanie na jego temat. Tu tych odsłuchów jest już o kilka więcej a nadal nie mogę się do tego krążka do końca przekonać, niby nie jest źle, momentami całkiem ciekawie, ewidentnie lepiej niż na soulfly’owej Trójce, nie zeszli poniżej pewnego poziomu bo utwory nie są słabe ale nadal jest niedosyt. Wolę ich wcześniejsze wydawnictwa ze szczególnym naciskiem na Prophecy, Dark Ages i Conquer oraz starą Sepę. Enslaved nie jest zły ale Max z ekipą a raczej różnymi ekipami stworzyli kilka dzieł o wiele lepszych.

Moja ocena -> 7/10