Po pierwszym kontakcie z „Berdreyminn” jedyne co mogłem powiedzieć dobrego o tym albumie to to, że ma piękną, niesamowicie klimatyczną okładkę i że druga połowa „Blafjall” jest świetna. Tyle. Zdziwieni? Ja też początkowo byłem bo „Berdreyminn” nie miał dobrego startu. Można nawet powiedzieć, że start ten był zły i cholernie rozczarowujący.

Po co najmniej 3 genialnych poprzednikach fani zespołu mogli oczekiwać podtrzymania dobrej passy i kolejnego wybitnego albumu. Kubeł zimnej wody otrzymaliśmy już na starcie w postaci pierwszej zapowiedzi – „Isafold”, która w żaden sposób nie łapała nawet kontaktu z poziomem utworów zaprezentowanych chociażby na „Otta”. Kawałkowi zarzucano zbytnią „radiowość”, prostactwo i brak polotu. Prawda jest taka, że coś w tym jest i po pierwszym przesłuchaniu wcale nie miałem ochoty na kolejne.

Przy okazji „Isafold” wypłynęło dużo brudów związanych z wyrzuceniem z zespołu bębniarza i teorii, wg których nagły spadek poziomu był spowodowany właśnie tym faktem. Nie ma sensu dalej ciągnąć tego tematu ponieważ zespół to nie tylko bębniarz ale i kilka innych osób. Co nie zmienia faktu, że na przestrzeni kilku ostatnich lat nastąpiła dość wyraźna zmiana.

Potwierdzała ją również kolejna zapowiedź – „Blafjall”, która dopiero w drugiej połowie nawiązuje do tego za co uwielbialiśmy Solstafir z poprzednich albumów. Przy „Blafjall” nie sposób było już nie zwrócić uwagi na wokale, które wyraźnie odbiegają od tych prezentowanych na wcześniejszych albumach. Tak jak wcześniej Tryggvason brzmiał bardziej studyjnie i jego głos był bardziej „dopieszczony” tak tu jego głos brzmi jak nagrany na próbie i niepoddany żadnej obróbce (coś jak ich występy live z KEXP dostępne na YT).

Z resztą nie dotyczy to tylko wokali ponieważ cały „Berdreyminn” tak brzmi na co dowodem była trzecia zapowiedź „Silfur – Refur”. Przyznam szczerze – początkowo bardzo ciężko się przestawić.  Tak jak i na odbiór nowego albumu jako całości. Solstafir w wersji 2017 jest zespołem innym niż był jeszcze kilka lat temu. Im szybciej się z tym pogodzimy tym szybciej będziemy w stanie cieszyć się z słuchania „Berdreyminn”. A jest z czego!

Fakt faktem – zespół spuścił z tonu i album zdecydowanie łatwiej podciągnąć pod granie progresywne i post rock niż post metal. Jedno się nie zmieniło – emocje i specyficzny klimat, tutaj dodatkowo spotęgowane przez ten żywy, bardziej „amatorski” wokal. Oprócz 3 albumowych zapowiedzi (które na krążku – jako część całości prezentują się o niebo lepiej niż na wyrywki) warto zwrócić uwagę chociażby na „Naros”, który po sennym początku świetnie się rozkręca i w drugiej części również nawiązuje do Solstafira sprzed lat. „Hvit Saeng” chwyta za serce przejmującym wokalem.

W „Hula” uwagę przykuwają damskie chórki. W tym momencie warto skupić się na bogactwie muzycznym. Z jednej strony „Berdreyminn” pod tym względem wydaje się być zdecydowanie uboższy niż np. „Otta”. Ale gdy wsłuchamy się dokładniej to bez problemu odnajdziemy na nowym albumie pianino, skrzypce i inne smaczki. „Dyrafjordur” brzmi jak soundtrack do filmu z okolic „Into The Wild”. Z kolei w „Ambatt” członkowie zespołu kompletnie odpłynęli i nagrali coś zupełnie oderwanego od solstafirowej rzeczywistości. I chyba właśnie ten utwór potrzebuje najwięcej czasu na jego rozgryzienie.

W moim przypadku z „Berdreyminn” jest jak z wytrawnym winem: po pierwszym łyku nie ma się ochoty na więcej ale z każdym kolejnym wchodzi coraz lepiej. Ja doszedłem już do takiego punktu, w którym zaakceptowałem nową odsłonę zespołu i frajdę z słuchania mam coraz większą. Jednak za cholerę nie widzę większości nowego materiału na koncertach. We wrześniu w Aleksandrowie Łódzkim odbędzie się Summer Dying Loud Festival gdzie Solstafir ma być jedną z gwiazd. Liczę jednak na starszy – żywszy repertuar;)

Moja ocena -> 9/10