Dziś na tablicy będzie Nevermind – rzecz dla niektórych święta: jeden z najlepszych albumów w ogóle, w muzyce gitarowej, w grunge’u, w latach 90tych, w Stanach itp. itd. Nie dla mnie. Fakt faktem – mamy tu do czynienia z bardzo dobrym materiałem, którego dobrze się słucha ale wg mnie najbardziej znane wydawnictwo Nirvany jest jednocześnie jednym z najbardziej przecenianych w historii muzyki. W samym gatunku od ręki można wymienić co najmniej 5 lepszych albumów. Nie trzeba nawet patrzeć na gatunek – Cobain z ekipą w swoim dorobku mają pozycję lepszą – In Utero. No ale o gustach podobno się nie dyskutuje zatem przechodzimy do tego co na Nevermind jest zawarte. Pierwsze co rzuca się w oczy to bardzo ciekawa okładka, docenili ją „specjaliści” czyli faktycznie coś w tym być musi;) A muzyka? Od lat powtarzam i upieram się, że najmocniejszą stroną tego albumu są utwory mniej znane z drugiej połowy krążka: przebojowy „Drain You” z bardzo klimatyczną częścią środkową; wydzierany w drugiej części„Lounge Act”, „Stay Away” ze świetnym początkiem oraz „On A Plain” (genialny w całości). Do tego dochodzi umieszczony z przodu walcowaty „Breed”. Oczywiście wśród rzeczy znanych też znajdują się perełki z „Come As You Are” na czele. O riff z tego klasyka zespół miał się procesować z Killing Joke (faktycznie już na pierwszy „rzut ucha” słychać tu podobieństwo). Po samobójczej śmierci Cobaina Coleman z zespołem odpuścili sobie rozdmuchiwanie całej sprawy. Do tego dochodzi „In Bloom” (fajny teledysk!), „Lithium” (ach to „yeeee” i bardzo fajny motyw gitarowy na początku) oraz bardzo fajna akustyczna „Polly”. Minusy? „Territorial Pissings” – rzecz, która strasznie mnie irytuje i drażni, omijam szerokim łukiem. Średnio na tle całości wypada największy przebój grupy – „Smells Like Teen Spirit”. Dzięki niemu w ogóle poznałem Nirvanę (w czasach gdy na MTV można było jeszcze spotkać muzykę), kiedyś wychwalałem go pod niebiosa, mogłem słuchać godzinami. Później dorwałem cały Nevermind i doszedłem do mniej więcej takiego wniosku: „cholera, ile tu jest lepszych i ciekawszych utworów”. Sam album to taki stylistyczny, niespójny burdel: mamy tu przekrój od spokojnego, akustycznego grania, przez klimaty rockowe po zapędy punkowe(?). Fajnie to wszystko gra ale gloryfikowanie tego wydawnictwa jest lekkim nadużyciem. Kilku znajomych – „fanów” grunge’a spod znaku Cobaina właśnie – uświadomiłem, że w tym nurcie są jeszcze inne, ciekawe kapele. Kilku z nich zmieniło poglądy (z ukierunkowaniem na AIC i PJ), ślepo i bezgranicznie zapatrzonych tylko w Nirvanę już chyba nie ma – misja wykonana:)

Moja ocena -> 8/10