Pierwsze przesłuchanie – lekkie rozczarowanie. Drugie – mały niedosyt. Przy trzecim wszystko odwróciło się o 180 stopni i teraz z każdym kolejnym jest coraz lepiej. Po kilkunastu odsłuchach wciągam MMXII w całości praktycznie bez żadnych zarzutów. A przyznam szczerze, że za pierwszym razem utkwiły mi w pamięci tylko rzeczy znane jeszcze sprzed premiery krążka czyli „Rapture” i „In Cythera” oraz jeszcze dwa kawałki (najlepsze – o których na końcu). MMXII nie jest ściśle ukierunkowany tak jak np. „Hosannas…”, zdecydowanie bliżej temu krążkowi do „Absolute Dissent”. Mamy tu dość dużą różnorodność, swego rodzaju przekrój przez karierę zespołu. Z tym, że moim zdaniem poprzednie wydawnictwo jest na starcie łatwiejsze do przyswojenia dla przeciętnego Kowalskiego. Słucham KJ od ok. dekady, wiem mniej więcej czego można się po nich spodziewać ale przy pierwszym przesłuchaniu albumowy otwieracz w postaci prawie 9minutowego „Pole Shift” trochę mnie odstraszył. Także co mają powiedzieć ludzie, którzy dopiero zapoznają się z tym zespołem? „Pole Shift” przepchnąłbym gdzieś dalej;) Poza tym nie mam do krążka żadnych zarzutów. A utwór przed chwilą wymieniony z każdym odsłuchem zyskuje na wartości. Zaraz za nim pojawia się „Fema Camp” – rzecz brzmiąca potężnie niczym utwory z Pandemonium. Podobny klimat czuję też w „Trance”. Nawiązania do okresu nowej fali można znaleźć w najspokojniejszym kawałku na płycie – „In Cythera”. W miarę spokojnie jest też w „Primobile” oraz „On All Hallow’s Eve” (ale tu już pojawia się charakterystyczny krzyk Jaza, nie zmienia to faktu, że utwór jest piękny). „Glitch” (nie wiem czemu) przypomina mi momentami „Intravenous” z Extremities… No i na koniec moim zdaniem dwie najmocniejsze rzeczy z tego krążka: „Colony Collapse” oraz „Corporate Elect”. Obie niesamowicie nośne, pierwsza przebojowa, spokojniejsza (miałaby szansę na swoje 5 minut gdyby w mediach puszczali muzykę zamiast chłamu). Druga zdecydowanie bardziej agresywna, też wspaniała. Kilka krążków KJ już opisałem, do tej pory o żadnym nie pisało mi się tak ciężko jak o 2012 (pewnie dlatego, że nie znam go jeszcze na pamięć:) co z resztą można pewnie odczuć czytając te „wypociny”;) Nie ulega wątpliwości, że MMXII to niesamowicie mocna rzecz. Trzeba jej jednak dać co najmniej kilka szans bo prawdopodobnie nie będzie to w pełni miłość od pierwszego wejrzenia. Chociaż niektórym na pewno krążek podejdzie od razu, jeśli nie to koniecznie trzeba spróbować jeszcze kilka razy i wtedy na pewno się do niego przekonamy. W krótkim czasie (po nowym Overkillu) ukazuje się kolejny mocny kandydat do płyty roku. Killing Joke nadal w świetnej formie – już od ponad 20 lat.

Moja ocena -> 10/10