Dziś mija 20 lat od śmierci jednego z najwybitniejszych wokalistów i kompozytorów muzyki rozrywkowej. Jak ten czas szybko zleciał… Dobrze, że Freddie zostawił po sobie kupę świetnej muzyki. Dotyczy to zarówno zespołu jak i jego twórczości solowej. Ta niestety tak bogata jak w wypadku Królowej nie jest bo zawiera tylko 2 albumy studyjne plus multum różnych kompilacji, remixów itp. W dniu dzisiejszym skupimy się na wydawnictwie widocznym na zdjęciu. Jest to tak zwany „the very best of…” i zasadniczo dobrze spełnia swoją rolę. Mamy tu największe przeboje Mercurego plus kilka rodzynków w postaci odgrzebanych gdzieś kawałków nagranych jeszcze jako Larry Lurex czyli „I Can Hear Music” i „Goin’ Back” oraz instrumentalną, fortepianową wersję „Guide Me Back” – piękna, wzruszająca rzecz. Osobiście mam wydanie dwupłytowe dorwane w Anglii za śmieszne pieniądze. Drugi krążek zawiera 15 remixów. Zasadniczo nie lubię przeróbek, ktoś by się musiał mocno nagimnastykować żeby stworzyć remixy, których chętnie bym słuchał. Te „przeleciałem” kilka razy dawno temu, nie było rewelacji i nie wracam do nich. Główna płytka natomiast gości w moim odtwarzaczu bardzo często. Najpiękniejszym jej fragmentem jest duet „Guide Me Home/How Can I Go On”. Pozostałe 2 utwory z Montserrat Caballe: „Barcelona” i „The Golden Boy” robią też ogromne wrażenie. Krytycy po płycie z tą hiszpańską śpiewaczką raczej pojechali, nie wiem dlaczego, mi się podoba (zarówno tutaj jak i w całości). Poza tymi utworami mamy tu zbiorowisko hitów. Dyskotekowe „Living On My Own”, „Love Kills” czy też „I Was Born To Love You”. Ambitniejsze „In My Defence”, „There Must Be More To Life Than This”, „Time” oraz „Love Me Like There’s No Tomorrow”. Wszystko na bardzo wysokim poziomie, na „płycie głównej” nie ma słabych utworów. Warto się z nią zapoznać nawet gdy nie jest się wielkim fanem Freddiego czy Queen. Niektórych utworów wstyd nie znać;)

Moja ocena -> 9/10